Żebracze gospodarowanie

Ciągłe narady, bywanie na komisjach arbitrażu okręgowego i centralnego, wypraszanie pieniędzy w BGŻ na pobory, daje mi wiele nowych doświadczeń, ale też utrzymuje w przekonaniu, że nominacji na dyrektora przyjąć nie powinienem. Inwestycje wstrzymane. Wykaraskanie się z deficytu, niemożliwe. Zmniejszenie hodowli na korzyść upraw zbóż i rzepaku daje pewną poprawę, to jednak mała kropla w morzu strat. Górski klimat, słabe gleby i krótki okres wegetacji, to czynniki niesprzyjające i nakładające się na siebie w całym procesie produkcji. Wiarę w możliwość pokonania trudności mają jedynie działacze partyjni wszystkich szczebli. Dwa zakłady przechodzą na własny rozrachunek. Moczary dają sobie radę. W Czarnej Dolnej- jak obliczyłem -jeden rok cyklu produkcyjnego, licząc wszystkie obciążenia- na jedną złotówkę produkcji , wydano 9 zł. Ale też na bazie kontumacyjnej w Polanie, licząc jeden wsad bukatów przygotowywanych na eksport, na jeden kilogram przyrostu zużyto 7 kg paszy treściwej- gdy w hodowli trzody żywionej wyłącznie paszą treściwą nie trzeba by nawet połowy tego. Wniosek, że aż tak wiele ukradziono, byłby pochopny, pewnie wiele ale nie wszystko. Reszta to zwykła kombinacja papierkowa pozwalająca na rozchodowanie zawyżonych w sprawozdaniach plonów. Przez ile lat tak robiono i nikt się nie dopatrzył? Takie kombinacje jedynie pogłębiają deficyt i bałagan. Zasiedlona ferma owiec nie jest w stanie wyprodukować choćby połowy potrzebnej paszy. W przedsiębiorstwie przesiaduje oficer WOP jako nadzorca armijny. Nie pytałem, nie wiem czy z własnej inicjatywy, czy też z inspiracji wyżej postawionych, zbiera się zebranie POP. Dyrektor Zrzeszenia Izdebski pojawia się w dyrekcji i po kilku słowach rozmowy , mówi- Jedziemy!- Gdzie?- pytam. – No na zebranie POP. Nic o zebraniu nie wiem, a do partii nie należę.- Jedziemy, nie wygłupiaj się!. A no jedziemy. Kierowca zakładu, gdzie najwyższy deficyt i najwyższe pobory, zarzuca mi, że pod mym kierownictwem przedsiębiorstwo się nie rozwija. Sugeruje, by w opuszczonym budynku więziennictwa prowadzić produkcję pieczarek. Sekretarz POP z fermy owiec (specjalista ds. produkcji roślinnej) odwracając role jakie na obu nas ciążą, pyta jak myślę zabezpieczyć fermę w paszę na zimę? Trochę mnie ponosi i proponuję wnioskodawcy by założył pieczarkarnię, ja mu budynek udostępnię. Nie zdążyłem „wyjaśnić” kto powinien troszczyć się o zabezpieczenie pasz, bo dyrektor zaczął kopać mnie w kostkę. Zgodnie z prawdą, wyjaśniłem spokojnie, że zamówienie na zakup siana zostało złożone. Po zebraniu dyrektor mówi mi bym nie zadzierał z partią. Gdy mówię, że głupot słuchać nie lubię , wzdycha. Och, a kto lubi? Nie dziwię się niecierpliwości pracowników. Roztaczając przed nimi perspektywy świetlanej przyszłości, rozbudzono nadzieję. Były inwestycje i pieniądze, a teraz- za rządów tego faceta co niedawno krowy pasał i pole orał- nie ma nic. Stagnacja i zastój, gdyby realizowano zasady ustawy o przedsiębiorstwach państwowych, to nie otrzymaliby wypłaty. Co ich obchodzi deficyt, który zawsze był i będzie. Im obiecano lepsze jutro, zaczęto do realizować i wpół drogi przestano. Wizjonerzy z Głównego Zarządu Więziennictwa znikli, siłę roboczą jaką byli skazani zabrano, a liczna rzesza „klawiszy” rozleciała się jak po rozbitym fortepianie- koniec koncertu. A było tak pięknie. Kto winien? Z przełożonymi z Urzędu Wojewódzkiego i Zjednoczenia, a później Zrzeszenia nigdy kłopotów nie miałem. To oni mieli kłopoty z „czynnikami”, które miały być też moim udziałem. Tymczasem w życiu rodzinnym nadrabianie mego zapóźnienia w reprodukcji osiągnęło 150% planu, gdyż na świat przyszedł drugi syn. Czas nadrobiony, plan przekroczony- nie to co w przedsiębiorstwie. Władza ma nadzieję, że posadzony na tym stołku winien jestem jej wdzięczność i współpracę. Otrzymuję pismo od Naczelnika Gminy, abym wyciągnął konsekwencje służbowe od pracowników przedsiębiorstwa, którzy byli w zarządzie zakładowej Solidarności. Wzywam i pytam co przeskrobali. Nic. Przestraszeni informują , że po wprowadzeniu stanu wojennego byli przesłuchiwani przez prokuratora wojewódzkiego. Podpisywali zobowiązanie o zaprzestaniu działalności. Prokurator nie dopatrzył się cech przestępstwa- wszak związek był organizacją legalną- a oni żadnej działalności nie podejmują. Toteż w tym duchu informuję wnioskodawcę podkreślając, że z obowiązków służbowych wywiązują się należycie, a więc nie widzę powodów do wyciągnięcia jakichkolwiek konsekwencji. Mnożą się kontrole, a po którejś z rzędu kontrolujący polecają zwolnić kierownika zakładu w Czarnej Dolnej. Zalecenia pokontrolne należy wykonać. Zaległy urlop i trzymiesięczne wypowiedzenie, to wszystko co mogę zrobić. Żadnych innych konsekwencji nie nakazano. Robię to niechętnie, gdyż uznając swą tymczasowość i nie własną inicjatywę, wiem że wina będzie moja. Po trzech miesiącach otrzymuję pismo z Wydziału Rolnictwa Urzędu Wojewódzkiego, że zwolnieniu sprzeciwia się Gminny Komitet PZPR, gdyż nastąpiło uchybienie w postaci braku zgody egzekutywy. Odwaliłem pismo dość treściwe, pytając gdzie była egzekutywa przez 80 dni, a do pracy niech przyjmie kierownika ten kto go kazał zwolnić. Jeśli o mnie chodzi, to nie mam nic przeciwko temu by ów kierownik zajął stanowisko dyrektora, ale ja przyjmował go nie będę z własnej inicjatywy, bo nie z własnej go zwolniłem. Szybkie wezwanie przed oblicze sekretarza POP Urzędu Wojewódzkiego. Gdy pojawiłem się , był nieobecny. Poproszony przez innego pracownika bym usiadł przy biurku zauważyłem elaborat zwolnionego obok mojego pisma. Swoje znałem więc zająłem się tamtym. Jego czołobitność i wychwalanie swych zasług dla PGR i partii przyprawiało o mdłości.