Wg. prof. Jerzego A. Aleksandrowicza „Psychologia zaburzeń nerwicowych i osobowości” „…Paranoiczny typ osobowości cechuje się nadmierną podejrzliwością, brakiem tolerancji na krytykę, zawziętością, skłonnością do interpretowania neutralnych lub przyjaznych zachowań otoczenia jako wrogich, obraĹşliwych. Opaczna interpretacja danych i odnoszenie rozmaitych wydarzeń do siebie łączy się często z zaburzeniem oceny rzeczywistości. Często spostrzega się nadmierne poczucie własnej wartości, nieustępliwości w obronie własnych praw, bezwzględności w realizowaniu własnych celĂłw. Osoby takie są na ogół skryte, egocentryczne, zazdrosne, nietolerancyjne, bywa fanatyczne i skłonne do pieniactwa”.

Nie wiem dlaczego w tym momencie przychodzi mi do głowy oświadczenie pewnego Pana WĂłjta: „Wygram następne wybory, będę wĂłjtem, bo jestem profesjonalistą”.
Amerykańska psycholożka Karen Horney utrzymuje, że neurotyczne skłonności do dominacji i poniżania innych to jeden ze sposobów ucieczki przed lękiem, bezradnością i upokorzeniem. Neurotycy łakną władzy i prestiżu które chronią przed poczuciem że nic się nie znaczy. Dochodzi do tego duma: neurotyk uważa, że słabość jest nie tylko niebezpieczeństwem, ale i hańbą. Z tego względu dzieli świat na silnych i słabych: pierwszych podziwia, drugimi gardzi. Ma silnie rozwiniętą potrzebę wywierania na innych wrażenia, zdobywanie podziwu i szacunku, lubi imponować swoimi (jego zdaniem) nadzwyczajnymi osiągnięciami.
Tu znowu dręczy mnie myśl: mieszkać w tej gminie czy nie, bo jeśli przyszłe wybory wygra pewien Pan Wójt to przyjdzie się targnąć i powiesić.
Z kolei amerykanie Robins i Post (psychiatra i politolog) piszą, że paranoicy bez przerwy żywią nieuzasadnione wątpliwości, co do lojalności przyjaciół lub współpracowników, są przekonani, że nie można im ufać oraz nie wybaczają zniewag ani lekceważenia. Na paranoję składa się kilka elementów w tym wspomniana już podejrzliwość. Inne to ksobność (przekonanie o centralności własnej osoby), mania wielkości, arogancja, wrogie nastawienie do świata, lęk przed niezależnością, przenoszenie na innych własnych uczuć i urojenia, czyli fałszywe przekonanie podtrzymywane wbrew oczywistym faktom.
Powiedz mi, jakich masz przyjaciół, a powiem ci kim jesteś. A co jeśli nie masz przyjaciół? Wtedy jest problem. Ludzie, którzy cię otaczają to jedynie stronnicy, wspólnicy. Obraz jest fatalny. Jeżeli Państwo chcecie rzucić tutaj jakieś nazwisko w odpowiedzi na początkowe pytanie to czyńcie to na własną odpowiedzialność.