W poprzednim numerze zapraszaliśmy na wystawę zorganizowaną przez oddział Instytutu Pamięci Narodowej dotyczący działań SłuĹźby Bezpieczeństwa na terenie Podkarpacia, w tym takĹźe Ustrzyk Dolnych. Jednym z wątkĂłw tej wystawy jest inwigilacja środowiska młodzieĹźowego w Ustrzykach związanego głównie z punk rockiem. Na wystawie sprawa ta jest przedstawiana niezwykle skromnie. Prezentowanych jest kilka zdjęć i kilka stron akt z teczki sprawy operacyjnej o kryptonimie „Ĺťyletka” w ramach, ktĂłrej Wydział III KW MO w Krośnie rozpracowywał członkĂłw pierwszego składu KSU i ich kolegĂłw. W związku z tym prezentujemy niĹźej fragment przygotowywanej do druku biografii KSU dotyczący okresu w ktĂłrym SB zajmowało się zespołem. Informujemy , Ĺźe w jednym z najbliĹźszych numerĂłw Połonin zaprezentujemy materiał dotyczący zawartości tej teczki.

Fragment biografii KSU – „Ustrzyki to stolica Bieszczad jest” Pogo czas zacząć

Grają więc teraz głównie kawałki Sex Pistols, Wire, U.K. Subs, The Dammed. Zresztą punk to nie tylko muzyka. Punk to nieznany do tej pory szaleńczy taniec pogo, to pełne ćwiekĂłw, agrafek , Ĺźyletek skĂłrzane kurtki, przykrĂłtkie obcisłe czarne spodnie, sznurowane wysokie czarne martensy na nogi. To teĹź postawione w czub włosy, a co najwaĹźniejsze to olewający wszystko i wszystkich stosunek do świata. CzłonkĂłw zespołu i ich wąskie grono fanĂłw moĹźna było często zobaczyć na dyskotekach w starej świetlicy ZBL-u. Tam co jakiś czas przerywano normalną zabawę , a na parkiet wchodzili ludzie w skĂłrach z łańcuchami i rozpoczynali szaleńcze pogo. Przyznam , przychodziło tam sporo ludzi nawet w dość zaawansowanym wieku by obejrzeć tych dziwakĂłw. Przypomnę , Ĺźe był to okres gdy kończyła się era budowanej przez Gierka drugiej Polski, nie ma się więc co dziwić Ĺźe ludzie związani z punkiem , szczegĂłlnie w tak małej miejscowości jak Ustrzyki nie znaleĹşli zrozumienia u miejscowej władzy , a szczegĂłlnie u rozbudowanego ponad granice rozsądku aparatu SłuĹźby Bezpieczeństwa. Zresztą członkowie zespołu robili wszystko co moĹźliwe by zwrĂłcić na siebie uwagę SB. Po pierwsze napisali listy do rozgłośnie Wolna Europa z prośbą o puszczanie większej ilości muzyki , ktĂłra ich interesowała. Radio Wolna Europa było jedną z najbardziej znanych rozgłośni zachodnich , ktĂłre nadawało w języku polskim popierając tworzące się tutaj ruchy niepodległościowe. Jako , Ĺźe siedzibą radia były zachodnie Niemcy zwane wtedy RFN była to rozgłośnia najbardziej znienawidzona przez socjalistyczne władze. Nie dziw więc , Ĺźe gdy w radiu odczytano list z Ustrzyk i spełniono prośbę miejscowych punkĂłw nadając duĹźo więcej muzyki o ktĂłrą prosili, miejscowe SB zaczęło zapraszać ich pojedynczo na „przyjacielskie rozmowy”. Czasami smutni panowie odwiedzali domy członkĂłw zespołu szukając w nich interesujących ich materiałów wywrotowych, przeglądali ich korespondencję, no i co jakiś czas przesłuchiwali. W kraju podskĂłrnie juĹź wrzało, a zaczęło się wszystko w 1976 roku od protestĂłw robotniczych w Radomiu, ktĂłre brutalnie stłumiła milicja. Powstał KOR, KPN i wiele innych podziemnych organizacji, powoli zbliĹźał się chyba najwaĹźniejszy dla Polski w ubiegłym wieku, rok 1980. MoĹźe podświadomie wyszli temu naprzeciw takĹźe członkowie zespołu , zakładając coś na kształt podziemnej organizacji , ktĂłrą nazwali WRB czyli Wolna Republika Bieszczadzka. Był to odzew na panoszących się wtedy Bieszczadach harcerzy. ZjeĹźdĹźali oni tutaj tysiącami w kaĹźde wakacje. Zaczęło się to w 1974 roku w trzydziestą rocznicę powstania Polski Ludowej, ktĂłrą to rocznicę obchodzono 22 lipca w dowĂłd pamięci uchwalenia manifestu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego. Akcję nazwano Bieszczady- 40 co miało oznaczać, Ĺźe harcerze będą pomagać w rozbudowie bieszczadzkiej infrastruktury przez najbliĹźsze 10 lat. Akcja była niezwykle nachalna propagandowo, nigdzie nie moĹźna jej było skrytykować. Sklepy juĹź wtedy dość często świeciły pustkami , a dla harcerzy zawsze się znalazły frykasy w postaci kiełbasy, szyneczki, masełka, żółtego sera czy nawet takiego cudu jak papier toaletowy. Co najgorsze ,wędliny dla harcerzy, pieczywo produkowały tutejsze spółdzielnie, co zdaniem miejscowych zuboĹźało i tak ubogi rynek. Dlatego teĹź miejscowi nie lubili harcerzy, bo na dodatek w mediach informowano wszem i wobec , Ĺźe to tylko dzięki nim coś się tutaj buduje, dzięki nim rolnicy zbierają plony, a turyści mogą tylko u nich nocować w namiotowych hotelikach. WRB postanowiła dokładać harcerzom. Działo się to przewaĹźnie za pomocą rąk, ale i teĹź przy pomocy napisĂłw na ścianach budynkĂłw. Tak więc członkowie WRB byli tutaj zarazem prekursorami grafitti. Oczywiście dość szybko SB skojarzyła WRB z punkami, szczegĂłlnie tymi z zespołu , co znĂłw dolało oliwy do ognia w niezbyt przyjaznych wzajemnych stosunkach. Siczka z kolegami nadali juĹź zespołowi nazwę. Ustrzyki Dolne były siedzibą gminy należącą do jednego z 49 Gierkowskich wojewĂłdztw, wojewĂłdztwa Krośnieńskiego. Tablice rejestracyjne samochodĂłw zaczynały się więc na literę KS po dodaniu nazwy gminy powstało KSU. To było to, tak nazwano zespół. Członkowie zespołu powoli kończyli szkoły, niektĂłrzy rozpoczęli pracę. Siczka z zawodu stolarza trafił do Przedsiębiorstwa Budownictwa Komunalnego na stolarni. Praca ta miała jak się później pokazało dwie zalety po pierwsze była to jak na razie jego jedyna stała praca , po drugie zakład miał świetlicę wyłoĹźoną boazerią, co nadawało jej w miarę dobrą akustykę, a więc tam przeniesiono prĂłby zespołu. Tam teĹź doszło do pierwszego pamiętnego koncertu. Przed koncertem zaprosili na prĂłbę Wieśka Stebnickiego, ktĂłry był tam jakimś kierownikiem. Ten po wysłuchani kilku utworĂłw zapalił się do tej muzyki i obiecał załatwić zezwolenie na organizację koncertu w świetlicy. Na dodatek na jednej z budĂłw , ktĂłrą wtedy prowadził pracowali więźniowie. Budynek na ktĂłrym pracowali miał być niebawem oddany, a więc terminy goniły i roboty trwały na dwie zmiany. By zmobilizować skazanych do wydajniejszej pracy Stebnicki obiecał skazanym wizytę na koncercie. Zgodę wyrazili na to ich przełoĹźeni, tak więc tuĹź przed koncertem pojawiło się na sali ponad 30 skazanych. Publiczność rozlokowała się na podłodze, no i zaczęło się. Koncert był naprawdę udany, w zasadzie juĹź po nim moĹźna było powiedzieć , Ĺźe muzyka KSU nie zginie , Ĺźe prędzej czy później zespół wypłynie. Ciekawostką tego koncertu jest teĹź ascetyczna dekoracja. PosłuĹźyła do niej ogromna nieobrzynana deska , zawieszona na dwĂłch łańcuchach z napisem KSU. Deskę tą Siczka ze Stebnickim wypatrzyli na stolarni i za zgodą kierownika przenieśli do świetlicy. Firma Siczki była jeszcze właścicielem potężnego budynku , byłego Domu Kultury gĂłrnikĂłw naftowcĂłw. Dyrekcja naftowcĂłw przeniosła się do Sanoka , a obiekt administracyjnym nakazem przekazano PBK. Ta firma nie miała jednak jakiegoś sensownego sposobu na zagospodarowanie obiektu i po pertraktacjach przekazała go młodym pracownikom na organizację dyskotek. Tam ulokowało się KSU. Budynek ten leĹźał na uboczu , więc ludziom nie rzucało się w oczy to co tam się działo. Dlatego teĹź zespół mĂłgł robić tam co tylko zechciał. Sława tej budy rozeszła się szybko po Polsce i zaczęli tutaj zjeĹźdĹźać punkowcy z całej Polski, szczegĂłlnie w wakacje. Bywał tutaj takĹźe Kazik Staszewski i to raczej jako uczeń punka. Organizowano w budynku dzikie koncerty, dyskoteki, sesje fotograficzne. Dyskoteki dawały pieniądze na wino i nęciły panienki. Patrząc z perspektywy czasu śmiało moĹźna powiedzieć, Ĺźe poza zawieraniem nowych znajomości okres ten był jałowym jeśli chodzi o dokonania muzyczne. Finałem tych burzliwych dla kraju miesięcy 1980 roku było zaproszenie KSU na pierwszy ogĂłlnopolski festiwal zespołów rockowych „Nowej Fali” do Kołobrzegu. Prowincjonalne KSU odniosło tam ogromny sukces. Muzyka jaką zagrali ludzie z Ustrzyk była wprawdzie surowa, pełna technicznych niedoskonałości , ale świeĹźa, odkrywcza i zarazem przebojowa. Występ w Kołobrzegu był ogromnym sukcesem KSU i na nic nie zdały się złośliwości stołecznych muzykĂłw kpiących z KSU. Zespół po tym występie otrzymał propozycję nagrania płyty w Niemczech Zachodnich , ale jak się okazało po powrocie do Ustrzyk nikt z KSU nie chodził koło tego i sprawa upadła. To było takie typowe dla KSU olewanie swojej szansy jak czas pokazał pierwszej , ale nie ostatniej. Z pofestiwalowej szansy skorzystała chyba wtedy tylko Brygada Kryzys nagrywając płytę we Francji.