Czy w erze wysoko rozwiniętych technologii i wiedzy istnieje jeszcze miejsce ma mistycyzm. Okazuje się, że tak. W małej bieszczadzkiej miejscowości Rabe koło Czarnej mieszka Andrzej Dobrowolski. Były żołnierz Armii Czerwonej później I Dywizji Ludowego Wojska Polskiego., który przeszedł szlak bojowy od Moskwy po Berlin. To właśnie pan Andrzej opowiedział mi o tym o czym poniżej. Być może jednym ta historia wyda się nieprawdopodobna dla niego jest jak najbardziej prawdziwa i wiarygodna. On z tym żyje na co dzień.
Przyszedł i już pozostał.
Trzy lata temu zobaczyłem go w nocy o godzinie dwunastej. Przyszedł ogromny człowiek, na głowie miał maskę. Oczodoły w tej masce były ciemnobrązowe. ObrĂłcił się w moją stronę, ale Ĺźe był duĹźy mrĂłz nie wyszedłem do niego. I przez trzy lata przychodzi tu stale. Coś zje, narobi bałaganu, nanosi błota. Na progu domu posypałem soli. Zostawiają ślady. Jeden zostawił odcisk szponĂłw z pazurami, taki jakie zostawiają indyki tylko wiele większe. Drugi lewą nogę miał jak u dziecka, a prawa zamiast nogi miał indyczą łapę z sześcioma szponami. Kilkakrotnie w nocy leżąc na łóżku podrapały mnie. PrzewaĹźnie to samo konsumują co Ĺťydzi. Ryba, słodycze. Nie jedzą Ĺźadnego mięsa. Często do garnka wrzucają pokruszonego chleba, zasypią herbatą i to konsumują. Nigdy nie pokazują się w osobie. Tylko nieraz przechodzi przez mieszkanie jakiś duch. Butelki czy słoiki poprzewraca, zrzuci ze stołu talerz i stłucze. Nic nie widać Nieraz przychodzą z wieczora, nieraz o północy. Ale nie tylko do mnie. Przychodził juĹź do stadniny do Świderskiej. Dwadzieścia lat wstecz był u Mrugały pastuch, pasał owce. To mu się pokazywał. Pił u niego wĂłdkę. Pokazywał mu się w mieszkaniu. Pokazywał przy pasieniu owiec. U mnie teĹź pił koniak ale jak wlałem rycynusu do koniaku, przestał pić. Posługuje się tym samym naczyniem, tymi garnuszkami i tymi szklankami , ktĂłre ja uĹźywam. Innego nie uĹźyje, jest okropnie ostroĹźny. Co to jest nie wiem. Chyba są to dwa duchy. Ten co ma szpony indyka pewnie będzie diabłem. Ten drugi co ma jedną nogę ludzką a drugi szpon to chyba będzie anioł. Inaczej chyba tego nie moĹźna określić. Było u mnie dwĂłch księży. Przyszedł tu proboszcz z Czarnej. Nic nie pomogło, dalej przychodziły. Pojechałem do Sanoka tam jest ksiądz Skiba – egzorcysta. Przyjechał tu, poświęcił mnie czymś, dalej nic nie pomogło. Po jakimś czasie, po paru miesiącach, juĹź w tym roku przyjechał znowu Skiba. Odczytywał coś o szatanach, o róşnych takich. Zwracał się do Boga, do Maryi do Chrystusa, teĹź nic nie pomogło. Ja teraz robię inaczej. Na ganku polewam benzyną. JuĹź trzeci tydzień nie przychodzi. Jak przychodzą to zza gĂłry i odchodzą za gĂłrę. Jak przychodzą o północy to stukają w okno i odchodząc rano robią to samo. Jak w zeszłym roku przyszedł nie znalazł nic do jedzenia. Były tylko łuskane orzechy. Wziął nawrzucał orzechĂłw do filiĹźanki, wsadził grzałkę, spalił ją. Na stole wypalona jest dziura. Tych orzechĂłw napchał mi w nocy do ust bo nie mĂłgł ich zjeść. Jeden musi być bardzo stary, bo jak nalewa sobie coś do picia to porozlewa Widocznie ręce mu się trzęsą. Powiem szczerze, Ĺźe się juĹź do nich przyzwyczaiłem. Nie ruszają mnie. Choć jeden to mnie raz dusił. Wziąłem kuchenkę gazową z korytarza. Te młode tam gotowały. Popaliły garnki, choć ten stary to jest ostroĹźny. Nieraz sobie rybę usmaĹźył, jajko usmaĹźył. Ja tą kuchenkę wyrzuciłem to za to mnie dusił. Ale ja się ich nie boję. Co ducha będę się bał. Czytałem w gazecie o egzorcyście z Krakowa. I to co on tam opisał sprawdza się u mnie. Robią tak samo. Nic się nie pomylił. Ten egzorcysta ma osiemdziesiąt sześć lat, nazwiska nie pamiętam. Przez kaĹźdą szparę wejdą. No duchy . Co z duchami moĹźna zrobić. Ĺťeby była taka kamera, ktĂłra nie warczy, to by w kredensie dziurę przerĹźnął, i jak on konsumuje by go sfotografował. A jak to warczy to usłyszy. Wszędzie zaglądnie Jak jest czekolada to od razu ją wyczuje. PrzewaĹźnie jedzą ją te małe – dzieciaki. Przychodzi ich tu z pięć, sześć. RozmnoĹźyły się. No bo skąd by takie małe stopki były. One są najbardziej szkodliwe. A nawołują się te małe jak sroki. Skrzeczą. Najczęściej wchodzą i wychodzą przez komin. Postawiłem tam w kominie pudełko z papryką ostrą. Przestały tam wchodzić. I tak to mam z tymi diabłami. Przysłuchując się tej opowieści pana Andrzeja ciśnie się na usta uśmiech. Z drugiej strony pasja i wiara w to o czym mĂłwi są tak duĹźe, Ĺźe nietaktem byłoby w jego obecności to negować. Tak więc hulają sobie bieszczadzkie biesy i czady po połoninach i okolicznych lasach i jak widać mają się całkiem dobrze.