Nasze Połoniny - Bieszczadzkie Czasopismo Regionalne | Ustrzyki Dolne | Aktualności, artykuły, galerie zdjęć, ogłoszenia, noclegi

:: [6/118] "W Bieszczadach moĹźna się zakochać" Artykuł dodany przez: Redakcja (2011-05-16 08:15:37) Michał Jachym - Urodził się Pan w Krośnie i trafił do Ustrzyckiego Technikum Hotelarskiego. Dlaczego wybrał Pan akurat tÄ szkołę? Robert Biedroń - To była decyzja wspĂłlna. PodjÄ Ĺ‚em jÄ z rodzicami. W szkole podstawowej okazało się bowiem, Ĺźe mam spory talent do nauki językĂłw obcych. Okazały się mojÄ pasjÄ – zaczÄ Ĺ‚em nawet uczyć się na własnÄ rękę esperanto. A poniewaĹź Technikum Hotelarskie w Ustrzykach Dolnych było jedynÄ znanÄ nam szkoĹ‚Ä Ĺ›redniÄ gdzie uczono trzech językĂłw obcych na raz – decyzja musiała być tylko jedna. M. J. - Jak wspomina Pan pobyt w Ustrzykach? R. B. - Wspomnień mam mnĂłstwo – róşnych. W Ustrzykach i Bieszczadach łatwo się zakochać, więc i mi ta miłość się udzieliła. KaĹźdÄ wolnÄ chwilę, kaĹźdy weekend spędzałem w gĂłrach. Zdobyłem nawet uprawnienia przewodnika gĂłrskiego. PoniewaĹź mieszkałem w internacie, poznałem mnĂłstwo fantastycznych ludzi. Imponowali mi niektĂłrzy nauczyciele, ale byli i tacy, ktĂłrzy irytowali prymitywnościÄ , brakiem wykształcenia. Pamiętam, Ĺźe to było niezwykle frustrujÄ ce. Człowiek dojrzewa, szuka autorytetĂłw, wzorcĂłw, a w klasie spotyka nauczyciela pijaka, ktĂłry nie potrafi sklecić poprawnie zdania. Szkoła średnia to okres dojrzewania, więc wtedy zaczÄ Ĺ‚em odkrywać, Ĺźe jestem gejem. To było dziwne i trudne doświadczenie. Wokół wszyscy moi koledzy rozmawiali tylko o dziewczynach, podrywali je, umawiali się na randki. A ja dowiadywałem się powoli, Ĺźe jestem inny. Ĺťe chciałbym pogadać o chłopakach, w ktĂłrych się zakochałem, podrywać ich, umawiać się z nimi. Wiedziałem jednak, Ĺźe nie mogę o tym nikomu powiedzieć. PrzecieĹź ci sami koledzy opowiadali kawały o pedałach, ksiÄ dz na religii mĂłwił, Ĺźe to grzech, a w ksiÄ Ĺźkach jakie znalazłem w bibliotece miejskiej przeczytałem, Ĺźe homoseksualność to zboczenie. M. J. - Jak postrzega Pan teraz Bieszczady, porĂłwnujÄ c je do tych z okresu szkolnego? R. B. - Po tylu latach pozostał jakiś mit tego miejsca. Człowiek nabiera dystansu do pewnych rzeczy, dojrzewa. To z pewnościÄ inne wspomnienia od tych, ktĂłre miałem opuszczajÄ c Bieszczady kilkanaście lat temu. Często śnię o nich. Podróşuję wtedy ponownie po połoninach, zwiedzam zapomniane cmentarze, spotykam turystĂłw. Wtedy wracam w te strony. M. J. - Mieszka Pan teraz w Warszawie, czy zdarza odwiedza Pan jeszcze te tereny? R. B. - Tak, staram się tak często jak tylko mogę. Kilka razy zorganizowałem nawet tutaj wyjazdy słuĹźbowe. Po to właśnie, aby moim koledzy i koleĹźanki z pracy wiedzieli jak piękny to region. Byli zachwyceni. M. J. - Jak w Warszawie postrzegane sÄ Bieszczady? R. B. - Dla Warszawy Bieszczady sÄ mityczne, egzotyczne, dzikie. UwaĹźa się chyba, Ĺźe w ten region kraju wybierajÄ się tylko studenci. Bieszczady sÄ dla nich nienamacalne – wydajÄ im się zbyt daleko. PrzegrywajÄ konkurencję z Mazurami i Tatrami – tam nadal modnie jest bywać mieszkańcom stolicy. A szkoda, bo Bieszczady sÄ dziewicze, nieprzeludnione, nieskomercjalizowane. W przeciwieństwie do takich Tatr. Warto więc pomyśleć o większej promocji naszego regionu. M. J. - Czym Pan się obecnie zajmuje? R. B. - Nadal jestem członkiem zarzÄ du Kampanii Przeciw Homofobii, ktĂłrÄ zakładałem 10 lat temu i ktĂłra dzisiaj jest największÄ organizacjÄ gejowsko-lesbijskÄ w regionie Europy Środkowo-Wschodniej. Prowadzę takĹźe własne wydawnictwo AdPublik, jestem doktorantem na Wydziale Nauk Politycznych Akademii Humanistycznej w Pułtusku. Od kilku lat prezesuje teĹź Instytutowi Podkarpackiemu. M. J. - W jakim celu został powołany Instytut Podkarpacki? R. B. - Chcemy naszÄ działalnościÄ skupić środowisko podkarpackich stowarzyszeń i fundacji, tak abyśmy mogli razem sprawniej rozwiÄ zywać problemy organizacji pozarzÄ dowych. W tym celu przede wszystkim organizujemy spotkania, podczas ktĂłrych organizacje mogÄ się poznawać nawzajem, uczyć od siebie. Prowadzimy szkolenia i warsztaty, ktĂłre pomagajÄ osobom w nich pracujÄ cym zdobywać nowe umiejętności. Kształcimy teĹź wolontariuszy, mobilizujemy mieszkańcĂłw Podkarpacia do angaĹźowania się w budowę społeczeństwa obywatelskiego. M. J. - W Polsce, a w szczegĂłlności na Podkarpaciu, wolontariat postrzegamy jako stratę czasu, energii i Ĺźe wykonujÄ jÄ zwykle naiwniaki. Czy warto być wolontariuszem? R. B. - To ogromny bĹ‚Ä d. W społeczeństwach, w ktĂłrych sporo osĂłb się angaĹźuje w wolontariat widać jak na dłoni, Ĺźe następuje nie tylko przyrost gospodarczy, ale takĹźe wzrasta tzw. kapitał społeczny. Im chętniej ludzie angaĹźujÄ się w wolontariat, tym bardziej chętnie pomagajÄ bezinteresownie innym – na ulicy, w domu, w pracy. Irytuje nas znieczulica społeczna, Ĺźe przechodzimy obojętnie wobec krzywdy i tragedii drugiego człowieka, ale ta patologia nie bierze się z nikÄ d. Wynika z tego, Ĺźe nikt nas nie uczy współpracy ze sobÄ , dialogu społecznego, tego, Ĺźe jeśli ja dzisiaj nie pomogę bezinteresownie drugiemu człowiekowi, jutro ktoś nie pomoĹźe mi. M. J. - Chciałbym np. załoĹźyć fundację w Ustrzykach, w jaki sposĂłb Pański Instytut Podkarpacki jest w stanie mi pomĂłc? Jakimi dysponuje środkami i moĹźliwościami? R. B. - To świetny pomysł! Podkarpacie potrzebuje organizacji pozarzÄ dowych, bo o zbyt wielu sprawach decydujÄ o nas politycy. Warto więc abyśmy brali sprawy w swoje ręce. Jeśli zgłosi się Pan do Instytutu pomoĹźemy Panu zrozumieć jak wyglÄ da funkcjonowanie fundacji czy stowarzyszenia, wskaĹźemy inne organizacje działajÄ ce w regionie o podobnym profilu, aby mĂłgł Pan czegoś nauczyć się od nich. Podpowiemy jak znaleźć wolontariuszy do pomocy, przeszkolimy ich. Damy cały instrument moĹźliwości, ktĂłre pomogÄ Panu w realizacji celĂłw fundacji. M. J. - Jaki plany ma fundacja na ten rok? R. B. - Chcemy nadal Ĺ‚Ä czyć podkarpackie organizacje pozarzÄ dowe. ZauwaĹźamy bowiem silnÄ potrzebę takich spotkań, wymiany doświadczeń. Dlatego zorganizujemy w najbliĹźszym czasie II OkrÄ gły Stół Podkarpackich Organizacji PozarzÄ dowych. W planach mamy przygotowanie portalu internetowego dla lokalnych organizacji, tak aby mogły wymieniać się swojÄ wiedzÄ i doświadczeniem z innymi. Kontynuować będziemy prowadzonÄ przez nas PodkarpackÄ Akademię Wolontariatu – w ubiegłym roku przeszkoliliśmy w niej 131 wolontariuszy. W kwietniu ruszamy z wykładami Uniwersytetu Otwartego na ciekawe społecznie tematy. M. J. - Startował Pan juĹź dwa razy z list SLD, samorzÄ dowych wyborach na warszawskim Mokotowie oraz w wyborach do Sejmu. Wyniki moĹźna łagodnie powiedzieć były mało zadowalajÄ ce. Jak Panu się wydaję dlaczego tak się stało? R. B. - Startowałem z odległych miejsca na liście, tzw. „niebiorÄ cych”. MĂłj start w wyborach był raczej zaproszeniem do dyskusji nad sprawami społecznymi zwiÄ zanymi z dyskryminacjÄ i nietolerancjÄ . Chciałem sprawdzić jak zareaguje społeczeństwo i politycy na takiego kandydata. I przyznać muszę, Ĺźe mam bardzo duĹźo pozytywnych wspomnień. M. J. Mamy w tym roku kolejne wybory parlamentarne. Zrezygnowany tymi poraĹźkami dał Pan spokĂłj polityce czy będzie nadal prĂłbował. Jeśli tak to czy będzie Pan startował z listy SLD? R. B. - Do wyborĂłw jeszcze daleko, a ja od wielu lat nie startuję w wyborach. Świat organizacji pozarzÄ dowych jest o wiele ciekawszy i potrzebujÄ cy sporo uwagi. Niedawno zwiÄ załem swoje Ĺźycie zawodowe z Instytutem Podkarpackim i chciałbym oddać swojÄ wiedzę, kompetencje i pasję społeczeństwu Podkarpacia. Mam w końcu dług wobec tego wspaniałego regionu, ktĂłry kiedyś trzeba spłacić. I zrobię to z szalonÄ przyjemnościÄ . adres tego artykułu: http://www.naszepołoniny.pl/articles.php?id=1306