Nasze Połoniny - Bieszczadzkie Czasopismo Regionalne | Ustrzyki Dolne | Aktualności, artykuły, galerie zdjęć, ogłoszenia, noclegi

:: [11/104] PragnÄ cych napoić, umarłych pogrzebać Artykuł dodany przez: Redakcja (2010-08-04 17:39:59) To dwa spośrĂłd siedmiu uczynkĂłw miłosiernych zalecanych przez kościół katolicki. UczÄ się tego na pamięć między innymi dzieci, ktĂłre idÄ do pierwszej komunii. Jeśli ktoś został ochrzczony i bierzmowany i nie zgłosił oficjalnej deklaracji wystÄ pienia z kościoła katolickiego, ma prawo być pochowany zgodnie z kościelnymi regułami. Jak się okazuje te wszystkie reguły wkuwane przez rzesze katolikĂłw nie obowiÄ zujÄ niektĂłrych funkcjonariuszy kościoła, mĂłwiÄ c prościej księży. W wiosce za Ĺťukowem zmarł mężczyzna. Nie był on moĹźe wzorem cnĂłt wszelakich, ale zgodnie kościelnymi regułami przyjÄ Ĺ‚ sakrament chrztu, bierzmowania, wielokrotnie spowiadał się i przyjmował komunię świętÄ . Co więcej był człowiekiem moĹźe niezbyt wykształconym ale posiadajÄ cym dar i umiejętności do wykonywania wielu prac. Dzielił się teĹź tym darem z kaĹźdym kto go poprosił i często nie brał za to wynagrodzenia, a zgodnie z obyczajem korzystał z poczęstunku, takĹźe i tego procentowego. Lubieli go ludzie w jego i okolicznych wioskach. Lubieli księża bo teĹź i wiele pracy włoĹźył w remonty i budowę okolicznych świÄ tyń. Ĺťył więc sobie nie szkodzÄ c nikomu, z poĹźytkiem dla swojego środowiska. Grzeszył jak kaĹźdy, ale nie ciężko no i rzadko zaglÄ dał do kościoła, co teĹź nie jest jakimś wyjÄ tkiem bo według statystyk w 95% społeczeństwie katolickim w Polsce kościoły odwiedza regularnie niespełna 50 % wierzÄ cych. Prawdopodobnie spędził by tak Ĺźycie do starości. Niestety zawał serca przerwał je w wieku pięćdziesięciu kilku lat. Rodzina rozpoczęła więc przygotowania do pochĂłwku. Coś pewnie przeczuwała, bo profilaktycznie prĂłcz swojego księdza, odwiedziła teĹź jego przełoĹźonego i otrzymała zapewnienie o zgodzie na chrześcijański pochĂłwek. To u katolika, szczegĂłlnie mieszkajÄ cego na wsi, rzecz niezwykle waĹźna. Złamanie tych reguł, to kara potworna i niewybaczalna. Po uzgodnieniach słownych i finansowych, bo te ostatnie dla niektĂłrych Księzy waĹźniejsze sÄ od zasad religijnych, rozpoczęto pogrzeb. Przyjechał piękny karawan z elegancka i profesjonalna obsługÄ . Pojawił się ksiÄ dz. I zaczÄ Ĺ‚ się dramat. KsiÄ dz po naradzie z szefem zakładu pogrzebowego postanowił postawić na swoim. Trumnę polecił wieźć prosto na cmentarz, a mszę odprawić juĹź bez udziału zmarłego w kościele. Gdy wiadomość od tej zmianie dobiegła do rodziny zaczÄ Ĺ‚ się cyrk. Posypały się po adresem księdza wyzwiska i róşnego rodzaju epitety i to nie tylko od rodziny zmarłego ale i od innych uczestnikĂłw pogrzeby. Ten miast łagodzić konflikt jeszcze go zaostrzał. W końcu widzÄ c, Ĺźe nikogo do swoich racji nie przekona kazał wieźć trumnę pod kościół. Sam tez wsiadł w samochĂłd i pojechał. To kolejny policzek dla rodziny i znajomych zmarłego. Na wsi bowiem w dalszym ciÄ gu ludzie sÄ zdania, Ĺźe zmarłego powinno się odprowadzić do kościoła w pieszym pogrzebowym kondukcie. Skonsternowani uczestnicy pogrzebu powsiadali w jaki kto mĂłgł samochĂłd i pojechali pod kościół. KsiÄ dz nadal upierał się przy swoim i nie chciał wprowadzić zwłok do świÄ tyni, ale ludzie nie odpuścili. Zwłoki zostały wniesione do kościoła, msza „błyskawiczna” odprawiona. KsiÄ dz mścił się dalej bo nie wygłosił kazania. Z kościoła, w ktĂłrym zmarły przepracował dziesiÄ tki godzin za tak kochane przez księży „friko” przewieziono je na cmentarz i złoĹźono w grobie. Nie musze chyba dodawać, Ĺźe ksiÄ dz, ktĂłry tak brzydził się grzesznego jego zdaniem postępowania zmarłego, pieniÄ dze za pochĂłwek wziÄ Ĺ‚ bez najmniejszego obrzydzenia. MoĹźe nie warto by było o tym pisać, gdyby nie fakt, Ĺźe otrzymałem w tej sprawie wiele głosĂłw. MĂłwiono teĹź duĹźo o kapłanie, ktĂłry podobno został usunięty z innej parafii po bĂłjce do jakiej doszło tam między księżmi w trakcie karcianej gry. Podobno kościelni zwierzchnicy rozpirzyli wtedy to towarzystwo na przysłowiowe cztery wiatry. Oczywiście nie z kapłaństwa bo tylko w świecie cywilnym łamiÄ cy przepisy pracownik wylatuje z niej raz na zawsze. Ja teĹź nie jestem wzorem religijności, choć uznaje się za wierzÄ cego i wiem, Ĺźe według reguł kościelnych i pisma świętego mam prawo tak myśleć. Bowiem zgodnie z pismem święty znajÄ c swoje wady, nie osÄ dzam innych. Przypominam księdzu zza Ĺťukowa co mĂłwi w swojej ewangelii św. Mateusz „Przestańcie osÄ dzać, Ĺźebyście nie byli osÄ dzeni, bo jakim sÄ dem osÄ dzacie, takim będziecie osÄ dzeni i jakÄ miarÄ odmierzacie, takÄ wam odmierzÄ . Czemu więc patrzysz na słomkę w oku twego brata, a nie bierzesz pod uwagę belki we własnym oku?” Wiesław Stebnicki adres tego artykułu: http://www.naszepołoniny.pl/articles.php?id=1029