Bank Rolny był bankiem państwowym, utworzonym w 1950 roku w celu kredytowania i kontroli finansowej inwestycji i produkcji w rolnictwie, leśnictwie, przemyśle rolno-spożywczym i drzewnym. Realizował politykę państwa w zakresie przebudowy ustroju rolnego i rozwoju rolnictwa, prowadził sprzedaż państwowych nieruchomości rolnych, zarządzał Funduszem Rozwoju Rolnictwa i sprawował nadzór nad działalnością gminnych kas spółdzielczych. W czerwcu 1954 roku rozpocząłem pracę w Oddziale Rejonowym Banku Rolnego w Sanoku i po kilku tygodniach intensywnego szkolenia zostałem skierowany do Ustrzyk Dolnych jako jego pełnomocnik. Placówka Pełnomocnika Banku Rolnego w Ustrzykach Dolnych została utworzona z dniem 20 lipca 1954 roku. Dzień wcześniej, w niedzielę 19 lipca po raz pierwszy znalazłem się w Ustrzykach Dolnych. Drogę z Sanoka pokonałem samochodem terenowym popularnie zwanym „Gazikiem” w towarzystwie dyrektora Oddziału Wojewódzkiego Banku Rolnego z Rzeszowa Witolda Czernka i głównego księgowego tego oddziału. Wraz z nami przyjechała podstawowa dokumentacji niezbędna do rozpoczęcia działalności ustrzyckiej placówki. Podróż trwała stosunkowo długo i nie należała do przyjemnych, bo droga do Ustrzyk był w złym stanie technicznym, jednak o wiele gorsze były moje wrażenia z pierwszego zetknięcia się z miastem, z którym jak się później okazało, wiązałem się na całe życie.


Pierwsze co zapamiętałem do dzisiaj, to gołe, pozbawione drzew szczyty górskie dominujące nad Ustrzykami. Widok miasta był przerażający, nieutwardzona główna ulica, zaniedbane, odrapane budynki i rynek miejski z typowo wiejskim drewnianym płotem. Po prawej stronie rynku okazały pomnik Józefa Stalina a po lewej mały drewniany pomniczek pomalowany farbą, uwieńczony jaskrawo czerwoną radziecką gwiazdą. Jedynym zwiastunem lepszej przyszłości tego miasta były cztery bloki budowane na dzisiejszym placu Szopena. Zatrzymaliśmy się po drugiej stronie rynku ( dzisiaj ulica 29-go Listopada 2) przy budynku, w który mieścił się Odział Narodowego Banku Polskiego. Naprzeciwko banku, po drugiej stronie ulicy miała siedzibę Powiatowa Komenda Milicji Obywatelskiej a odrobinę dalej przy rynku Sąd Powiatowy. Przed bankiem oczekiwał na nas ówczesny dyrektor oddziału Jerzy Zawistowski. Na potrzeby placówki otrzymałem jeden pokój na parterze w którym znajdowały się dwa krzesła i duże proradzieckie biurko z powyrywanymi zamkami, o telefonie nawet nie można było marzyć. W takich to warunkach rozpocząłem pracę bankową na ziemi bieszczadzkiej, wspólnie z drugim pracownikiem placówki Ryszardem Dąbrowieckim. Przez pierwsze miesiące mieszkałem w Sanoku, dojeżdżając codziennie do pracy bardzo zatłoczonym pociągiem z obowiązkową przesadką w Zagórzu. Mówiąc o podróżach, wspomnę jeszcze służbowe wyjazdy do Rzeszowa. Jedynym, dostępnym wówczas środkiem lokomocji był pociąg a podróż w jedną stronę trwała sześć godzin. Tak więc służbowy wyjazd do stolicy województwa rozpoczynał się około godziny 2.30 nad ranem a kończył niedługo przed północą. Podstawowym moim działaniem jako pełnomocnika Banku Rolnego była obsługa rolnictwa, występującego w Bieszczadach w trzech formach, gospodarstw osadniczych, spółdzielni produkcyjnych i Państwowych Gospodarstw Rolnych. Szczególnym problemem były spółdzielnie produkcyjne, twór przede wszystkim polityczny, który przynosił nieprzerwany nurt kłopotów gospodarczych. Na terenie powiatu ustrzyckiego istniało w tym czasie 22 spółdzielnie produkcyjne, z czego zaledwie kilka jako tako działało a tylko jedna z nich, Rolnicza Spółdzielnia Produkcyjna „Nowa Życie” w Krościenku utworzona przez uchodźców politycznych z Grecji,, przynosiła wymierne korzyści. Mój pierwszy wyjazd służbowy był właśnie do spółdzielni produkcyjnej. Wraz z dyrektorem ustrzyckiego POM – u (Państwowego Ośrodka Maszynowego) oraz kierownikiem Wydziału Rolnictwa Powiatowej Rady Narodowej Ślepeckim, udaliśmy się do spółdzielni produkcyjnej w Bystrem aby załagodzić ostry spór pomiędzy dwoma grupami członków. Drogę z Czarnej do Bystrego i z powrotem pokonywaliśmy pieszo. Ten sposób podróżowania był wtedy, w wielu wypadkach, jedynym możliwym. Pieszo chodziłem do wszystkich pobliskich miejscowości, jak Hoszów, Równia czy Łobozew. Do bardziej odległych wiosek jak Czarna czy Lutowiska(początkowo nazywane jeszcze Szewczenkowem), odbywałem samochodem lub ciągnikiem a nierzadko konną furmanką. Jeden z wyjazdów utkwił w mojej pamięci szczególnie. Było to w grudniu 1955 roku, wraz z zastępcą przewodniczącego Powiatowej Rady Narodowej Franciszkiem Dasiem pojechaliśmy do Czarnej. Podróż odbywaliśmy ciągnikiem rolniczym, siedząc na przyczepie a trwała ona bardzo długo z uwagi na brak mostów i konieczność pokonywania wielu potoków i rozlewisk. Przemarzłem wówczas porządnie i skończyło się to dla mnie zapaleniem płuc a w końcowym efekcie gruźlicą i kilkumiesięczną rekonwalescencją. Na terenie Bieszczadów było w tych latach wiele wolnych gospodarstw rolniczych, stopniowo zasiedlanych przez przybyszów z innych części Polski. Przybywający osadnik potrzebował do przejęcia gospodarstwa karty osiedleńczej, którą wydawano mu w miejscu zamieszkania na podstawie dekretu o reformie rolnej. W momencie osiedlenia, nowy gospodarz otrzymywał bezzwrotną zapomogę na zakup krowy, świni i zagospodarowanie, a wynosiła ona od 1200 do 1500 złotych. Pewną istotną pomoc przyniosła w owym czasie uchwała rządu o remontach budynków gospodarczych, których dokonywano na koszt państwa. Coraz liczniejszy napływ osadników oraz nowe przepisy prawne zachęcające do osadnictwa w Bieszczadach spowodowały istotny wzrost zadań dla ustrzyckiego banku. W związku z tym z dniem 15 lipca 1958 roku ustrzycką Placówkę Pełnomocnika przekształcono w Oddział Powiatowy Banku Rolnego. Siedziba oddziału znajdowała się na drugim piętrze tego samego budynku i stan taki trwał do końca roku 1972, kiedy to został zlikwidowany powiat ustrzycki a na stolicę nowoutworzonego powiatu bieszczadzkiego wyznaczono Lesko.